معماری VPU اینتل مطمئناً برگرفته از طرحهای Movidius است که اینتل در سال 2016 به قیمت 400 میلیون دلار خریداری کرد. مشخص نیست که کدام بخشهای Movidius/Intel IP در واحدهای VPU برای جفت شدن با Meteor Lake گنجانده میشود: اگر یک طراحی کامل از نوع SoC (سیستم روی تراشه) از نوع VPU مانند Myriad X VPU باشد یا اینکه اینتل عناصر منتخب معماری (به علاوه معادل پنج سال تحقیق و توسعه دیگر) را بر روی معماری آینده خود می پاشند. ما می دانیم که VPU خود شامل یک واحد مدیریت حافظه، یک میکروکنترلر مبتنی بر RISC، یک سیستم محاسباتی عصبی (که دقیقاً این سیستم محاسباتی و بخشهای آن مربوط به بخش مرموز است) و قابلیتهای شبکه روی تراشه خواهد بود.
این حرکت اینتل نشان میدهد که در حالی که تخصص در طراحی سختافزار ادامه خواهد داشت (و انصافاً اجتنابناپذیر است)، یکی از راههایی که اینتل میتواند رقابتی باقی بماند، تعبیه کردن هرچه بیشتر پردازندهها/شتابدهندهها در پردازندههای خود و اطراف آن است. برای برخی ضرر خواهد داشت (مشتریان همچنان باید برای سیلیکون اضافی در هر تراشه پرداخت کنند، خواه قصد استفاده از همه قابلیتهای خود را داشته باشند یا نه)، اما این نشان دهنده یک مسیر محتمل برای افزایش رقابت اینتل است. به طور طبیعی، این همچنین دری را برای بخشبندی محصول باز میکند (چه با گنجاندن VPU یا اجازه دادن به آن در همه پیشنهادات، دقیقاً مانند کاری که شرکت قبلاً از نظر هستههای CPU انجام میدهد).
مرجع اخبار سخت افزار کامپیوترایران
تحریریه Techpowerup